ما را كه از غم رهاند؟

من و بسياری ديگر، اين روزها كه انگار دويست سال است حاج اسماعيل دولابی ديگر جان در بدن ندارد، هنوز بنده‌ی نوازش‌های او هستيم. آن سال كه او رفت، من نشستم و صد روز روزی يك مطلب در وبلاگی به ياد او و با لحن او نوشتم. بعد هم برش داشتم و رفتم سر زندگی خودم. ام‌روز هوس كردم - و كسی كه نديده‌ام و نمی‌شناسمش باعث اين هوس شد - كه باز هم‌آن نوشته‌ها را بگذارم روی يك وبلاگ.