1/12/2006

تحسين يك رياكاری مفيد

حسين درخشان می‌گويد كارش جنگيدن با رياكاری است. واضح است كه دروغ می‌گويد. اگر راست می‌گفت جنگی شخصی راه نمی‌انداخت.
نه قصه‌ی رياكاری ايرانی تنها منحصر در زبان است كه با تغيير در زبان با آن بجنگيم، نه منطقه‌ی ريای زبانی در مستراح و ميان ناف و زانو متمركز است و نه حتا اگر چون‌اين باشد، مشكل رياكاری جنسيتی زبانی، در واژگان ما است كه با تغيير واژگان و كشيدن خلا به وبلاگ حل شود. بگذريم از اين كه دوستانی كه با زبان‌های مختلف از نرمالايز كردن زبان شكوه می‌كنند (چه نازلی كاموری و چه حسين درخشان)، حواسشان نيست كه نسخه‌ای كه خودشان هم می‌پيچند نوعی نرمالايزيشن جديد است. دو سه تا كلمه و چند موضوع را در زبان نرمال رايج می‌گنجانند و چند چيز را حذف می‌كنند و زبان نرمال خودشان را می‌سازند. در اين ميان گمان كنم سيما شاخساری بيش از بقيه حواسش هست و دل به اين نرمال كردن جديد نمی‌دهد.
اما من - بی‌خيال همه‌ی اين‌ها كه گفتم - حسين را تحسين می‌كنم. چون در عمل رياكارانه‌اش، جنگ را از يك دعوای شخصی ابلهانه به جنگی بزرگ‌تر عليه چيزی بد ارتقا داد. كاش اين ارتقا دادن را ياد می‌گرفتيم.
O
پ‌ن: وقتی مهدی جامی رياكاری را تحسين نمی‌كند.