كفاف نمی‌دهد

اين كه درآمد يك نفر آن قدر كم است كه نتواند زندگی كند و راهی نبيند جز اين كه خودش را از بالای يك ساختمان پانزده طبقه پرت كند پايين، مشكل بزرگ اين كشور است. نه حريف شكاف بزرگ طبقاتی هستيم، نه می‌توانيم حداقل دست‌مزد را در جای آبرومندی تثبيت كنيم، و نه نظام تامين اجتماعی كارآمد و فراگيری داريم.

يادم هست در شب‌های انتخابات با يكی از دوستان روزنامه‌نگارم كه اميدوار بود دكتر معين رئيس جمهور شود صحبت می‌كردم. می‌گفتم برای معاش مردم و اقتصاد كشور (كه دو چيز است) چه می‌خواهيد كنيد؟ می‌گفت «مطالبات ما سياسی است.»

گفتم «باشد. اما بايد مردم به شما رای بدهند تا به مطالبات سياسيتان برسيد. برای مردم چه خواهيد كرد؟»

می‌گفت «مطالبات ما و مردم سياسی است.»

تا اين طور نگاه كنيم، وضع هم‌اين خواهد بود. روز می‌رود و می‌آيد و باز مردم فقير خواهند بود. چه اين رئيس جمهور، چه آن رئيس جمهور و چه هر كس ديگر.