خشم و حد

خشم چيزی نيست كه آسان بيايد يا آسان برود. من هم از كارهای كوچك‌زاده سخت رنجيده‌ام. اين كارها نه توهين به يك نفر يا صنف كه توهين به آدمی‌زادگی ما است. خشم، در كنار ناتوانی، كوتاه‌دستی و نااميدی چيز وخشت‌ناك و پرخطری است. خشم را بايد مهار كرد و به بند حد و حدود كشيد. اگر من خشم‌گين نتوانم خشمم را لگام بزنم، و هر چه می‌توانم و دستم می‌رسد بگويم و بكنم تا از خشم‌گين‌كننده‌ام انتقام بگيرم، فرق چندانی با او نخواهم داشت.

هم‌اين است كه با ابراهيم نبوی و اين دمل‌تركاندن‌هاش مخالف ام. آخر اين چه كاری است؟ فرق نبوی و كوچك‌زاده در چی است؟ هر كدامشان هر چه بتواند می‌كند. فرقشان تنها در ميزان توانستنشان است؟